Нэгэтэ тахяа hapьha эрбээхэйдэ айлшаар ерээд хэлэбэ:
— Би шамда нүхэсэе гэжэ ерээб. Хоюулаа далитайнууд ха юмбибди. Уйдахагүйбди. Тэрэ модонойнгоо хүндыһөө гараад, доо-шоо буу. Хамта хорхой шабхай бэдэрхэбди.
— Яажа теэд энэ хундыһөө гарахабиб? Газаашни һаруул үдэр байна ха юм. Далимни хатахал, ниидэжэ шадахагүйлби. Нюдэмни наранһаа һаргажа, юушье харахагүйлби. Нэгэшье хорхой олохогүйб. Ши, нүхэр, намдаа һуни ерыш,— гэбэ һарьһа эрбээхэйнь.
Тахяань гомдожо, hөөрrөө байра руугаа ошобо даа.
Харамхы болобо. Баран унтаатай.
Һуниин тэндэ һарьһа эрбээхэй тахяада ерээд хэлэбэ:
— Зай, нүхэр, бодыш даа. Һуниин эрбээхэйнүүдые барихаяа ниидэе. Газаа ехэл гоё байна: шэб харанхы, нэгэшье мүшэн яларха юумэгүй.
— Ши намайе юундэ наада баринабши? Харанхыда харадаггүйем мэдэнэ ха юмши,— гэжэ тахяа гомдол табиба.
Хэды аргадаа, гуйгаашье һаань, тахяа байраһаа гаража үгөөгүй һэн. Һарьһа эрбээхэй тахяа хоёр нүхэсэжэ бирабагүй. Ӫөртэеэ адли ханиие бэдэржэ олохо хэрэгтэй бшуу.