Сагаан шубуугаар Һамага хэҺэн хyбyyн

1 Нэгэ уншэн н нэгэ сэлеэндэ байһыйма. Айл зайжа, эдеэ бэдэржэ, тунэжэ, ядяржэ ябаһыйма. Нэгэтэ нэгэ баянда хулһэншээр ороод хүдэлжэ байна. Жэл хүдэлөөд, нэгэ мори абаха байгаа. Тэрэ мориниинь адуун соонь талаар бэлшэжз ябана. Жэлэй гуйсэһзн хойно тэрэ моринойнгоо тулөө худэлжэ дүүргээд, үглөөгүүр ошожо бариха гэхэдэнь, тэрээниинь долоон шоно эдижэрхиһэн байгаа. "Ай даа, яагааш тялаан үгэй хүн гээшэбнб", — гээд баһал худэлмэриеэ бэдэрээд гэшхэлнэ.

2 Нэгэ модон coo орошоод ябахадань, нэгэ хүн арзагар сагаан hүxөөp шажан сабшажа байна. Бүхэли үдэр сабшаад, дүрбэн ша­жан: табина. Тэрэ хүн хажуудань ошоод:

— Та бүхэли үдэр дурбэн шажан табина гүттай? — гэнэ.

— Тиинэ.

— Бишье иимэ һухөөр табихаб, — гээд урдаһаань хараад байна.

Шажан табихадаа тэрэ хуниие илажа гараха хүн, юрдөө, олдодоггүй байһыйма. Тэрэ нэй тиижэ хэлэхэдэнь:

— Боосолдое, ши дүрбэн шажан тулеэ табижа шадахагойш, — гэнэ.

3 Тэрээнтэеэ боосолдоод, үглөө үдэрынь нөөси мнай захал6а. Улаан наранаар захалаад сабшаба, һуужа эдеэлэншьегүй, бүхали үдэртөө сабшаба. Халуудахадаа дэгэлээ тайлаад шүдэттинэ. Наранай орохо болотор дүрбэн шажан ойртуултиба. Тиибэшье үр метр дутаад банка. Наран мэнэ-мэнэ орохоео байна. н сабшажал байна. Наранай үрөөлэн хадын саана орошобо.

— Наран, наран, нэгэ зааха хүлеэгыш, бу орыш, — гзжэ нарые н гуйна.

Нарые гуй гуйһаар, нара оруултиба, дүрбэн шажан болохоёо xоёp hөөм дутаад байшаба.

4 Боосоогоо эдюулээд, н уруу дуруу боложо, тэрэ хүндэ нэгэ жэл хүдэлхэ болобо. н һайн хүдэлөөд, тэрэ хүндээ бүхэли жэл үнгэргабэ. Боосоогоо эдиһэн хүн һайн худэлхэдэн хайрлаад, хабар тарай угэһэн байгаа. Тэрэ тарайгаа нэгэ шээтбэрьтэ газарта хаяһан байгаа. Намар хадаха шэнээндэн ехэ хур мүндэр орожо, тарайень доро унагаажархиба. "Ай даа, урагшагүйл хүн байнаб даа", — гэжэ тэрэ үншэн н бодоно.

5 Өөдөө болохын тулөө далайн эрьедэ ошожо загаһа барихаяа гульмэ худалдажа абаад, шандага гурөөһэ барихаяа урьха худалдажа абаба.

Далайи эрьедэ ошожо жаахан урса гэр баряад, гүльмэеэ далайда хаяжа, загаһа барижа, урьхадань ороһон ан гүрөөһэ эдеэд урса гэр соогоо хэбтэнэ. Нажар болоходо газаагаа тэнгэри өөдэ хаража, халуун наранда гэдэһээ шаража, үбэл болоходо гуламтаяа галда нюргаа шаража, налайжа хэбтэнэ. Тиижэ жэлнүүд һубарижа үнгэрнэ.

6 Нэгэтэ нажар үншэн ни газаагаа гүдэһээ шаража хэбтэ — хэдэнь, долоон сагаан шубууд дээгүүрэнь дуугаралдаад далайн эрьедэ һуушабад. н һэмээхэнээр бодоод: "Эдээниие барижа шадахал аа гүб?" — гэжэ марай марайһаар дутэ ошобо.

Ошоод, xapahaap байсарань долоон сагаан шубууд хубсаhaa тайлажа хаяад, долоон ушаргүй hайхан басагад болошобо. Тиигээд далайда орожо шунгаад, ехэ холо тамаржа ябашабад. Тэдэ шубуудай угэй болосор н хүлеэгээд һуугаа. Харагдахаяа болихолооронь, хоргодоһон газарһаан гаража, нэгэ эгээ һайхан шубуун хубсаhыень абашаба. Тиигээд дасин хоргодоод һуушаба.

7 Долоон басагад нилээн үни тамаржа, шунгажа сэнгээд, эрье тээшээ ерэбэд. Жоргоон* шубууниинь хубсаһаа үмдөөд, дасин жоргоон сагаан шубууд болоод ниидэшэбэ. Нэгэ басаганиинь гансаараа улөөд, тэрэнди соо орошоод һууна.

Удэшэ болобо. Харанхы болгоод, тэрэ басаган хашхарна:

— Эдир залуу н байбал, эрэмни болохош. Үтэлһэн хүн байбал, абамни болоорой. Гаража хубсаһым үгыш, — гэнэ.

8 н гаража ерээд, хубсаһынь угөөд, ганса дойбод торгон пулаадынь үгэбэгүй. Гэртээ сугтяа ерэжз, үбгэ һамган боло6о.

Басаганай һайхан гээшэнь хэлэщэгуй. н углөө үдэрьгаь һамгаа хараад, харажал-харажал байна. Һамганиинь эдеэ хоолоо бэлдэнэ.

— Үбгэн, эдеэ хооломнай бага болошоо, урьхаа ошожо үзэжэ ерэ, юу хүү хараад лэ һуунаш, — гэнэ.

— Үгэй, биш шамаяа хараад байнгүй нэгэш үдэр байжа шадагкэйлби, — гэнэ.

9 Тиихэдэнь һамганиинь өөрынгөө дүрые зуража саарһан дээрэ угөөд, гартань барюулаад табиба. н тэрэ дүрыень абаад, урьхада ороһон ангуудаа, гүльмэдэ ороһон загаһадаа шалгахаяа ошобо. Ябажа ябасарань ехэ һалтин буугаад, гартаа баряад ябаһан һамганайнь дүрые абаад ябашаба.

Долоон үдэр, долоои һүни тэрэ дүрэн нийдэбэ. Долоотьхо хоногтоо буун гэхэдээ, Абаахай хаанай ордонойнь хүрээ соо унашаба. Сэрэгүүдынь газаагуураа ябажа ябасараа олоод, тэрэ дурыень хаандаа оруулжа үгэнэ. Хаан xapahaap дурлаад, түргэн энэ басагые бэдэрхэ гэжэ сэрэг түсеэрбэ. Абаахай хаан гурбан зуун сэрэг, гурбан һарайн хүнэһэ түсеэрээд мордобо. Зүүн зүг баряад ябана, ехэ холо дайда зорижо ябана. Яба ябаһаар хүнһэниинь барагдаба, моридынь эсэбэ. Тиигээд нэгэ ехэ далай отшо тулаад, тэндэ нэгэ зааха амарха гэлдэбэд.

10 Хаан байраяа тусеэрээд, хоёр солдаадаа: "Ан гурөөһэ барижа ерэгты", — гээд эльгээбэ. Хоёр солдат ошоод, юуш олонгүй хариха гэжэ ябахадань, нэгэ андир һууба. Тэрэнээ алаад, гэртээ харижа ябана. Тиижэ ябасараа нэгэ муухан отогшуу юумэнһээ утаан гара­жа байна. "Эндэ орожо узэе, энэ шубуугаа шараад абахабди", — гэлдээд орошобод.

11 Ороходонь, гэр соо бүүдэг-баадаг. Буланда нэгэ аргагүй һайхан һамган юумэ оёжо һууна. Галайнгаа хажууда нэгэ залуу н юумэ дархалжа һууна. Солдаадууд opohoop мэндэ амараа һуралсаад:

— Галдатнай энэ шубуугаа шаража абахада болохо гү? — гэнэд.

— Болохо, болохо, — гээд тэрэ солдаадуудта галаа ехэ болгоод үгэнэ.

Солдаадууд гал дээрэнь тэрэ шубуугаа шаража байнад. Тиигээд тэрэ нэй һамганайнь һайханда шаража байһан шубуугаа харангэй, гансал һамгыень хараад лэ һуунад. Хара xapahaap хоёр солдаадууд шубуугаа дүргэжэ орсибо. Гэнтэ энээнээ мэдэжэ, шубу­угаа гал дээрэһээнь абаад харахадань, эдихэ араггэй, хооһон хөө болошоод байна.

12 — Энээнээ хайшан гээд хаандаа абаашахымабди, хаан маниие алахань, — гэлдээд гашуудажа, барсиралдажа оробо. Үншэн ни һамган экээниин хаража:

— Үгэй, та хаанһаа ябаһан, юун хүүлэбтэ? — гэжэ һурана.

— Бидэ Абаахай хаани сэрэгүүдэбдэ, Абаахай хаан гээшымнай газаань гурбан һарын саана ехэ һайхан хүүхэнэй дүрэ саарһан дээрэ унаһым, тиигээд тэрэ басагаар һамга хэхэеэ сэрэг татаад энэ ябажа байна, — гэнэд.

— Таанад эндэ орообда, хараабда гэжэ бү хэлээрэйт, — гээд дүршэһэн шубууень абша, булан тээшээ хаража һуугаад, тэрэнээ эльбэнэ, шэбщэнэ, таримдана. Тиижэ тиижэ ухэдэнь, нөөси шубууниинь зандаа ехэ һайханаар болошоод байба. Солдаадууд ехэ баяртай тэрэ шубуугаа абажа, баярые хүргөөд, нөөси нэйнгээ һамгые хара xapahaap һалажа ядан гарабад.

13 Солдаадууд хаандаа отшо нөөси шубуугаа үгэбэ, хаан ехэ үлдэшэһэн байжа, тэрэ шубууень ехэ амтархажа байжа эдибэ, баряжа ядаба. Гурбан зуун солдаадуудта угэбэ. Гурбан зуун солдадууд эдеэд, бултадаа садахын ехээр садша, арай гэжэ барабад.

— Ай, ямар иимэ садхабартай шубууд байхым, эндээ ушөө нэгэ хоёр хонохо, — гээд хаан засирба. Амарха, мори хараа эдеэллэхэ гээд ушөө нэгэ хоёр хоногоор байбад.

14 Углөөдэрынь баһал нөөси солдаадуудаа тиимэ шубуу алаха гэжэ эльгээбэ. Хоёр солдаадууд ябаба, ябаба. Үдэшэ бодоходо арай гэжэ тиимэ шубуу алабад. Тэрээнээ баһал үншэн нэйдээ абаашажа шаража абаябди гэлдээд ошобо.

— Мунөө һамганиин урдаһаа харангуй шаража абая, 6aha дүргэдтьхэбдэ. Хэрбээ дүргөө болболнай, дасин тэрэ һамган ёһодон оруулжа үгкэй, — гээд гэртэнь орожо мэндэ гээд, Һамганайнь урдаһаа нэгэш харангэй, түргэн шаража абаад гарашабад. Хаандаа отшо шубуугаа үгэбэд. Хаан тэрэ шубууень эдеэд, гансаараа садабагэй.

15 — Ай, харя шүдхэрнүүд, ямар шубуугаа баряад ерээдэбтэ! — гээд хаан гани галзуу боложо, — намайе наада барихатнайл!? — гээд тэдэ хоёр солдаадуудые хаажа, сохижо оробо. Солдаадууд сохюулжа арай голтой байхадаа, алана гү гээд хаандаа барниинь хэлэжэ үгэбэд:

— Энээнһээ тээ хойно нэгэ урса гэр байна. Тэрээн соо убгэ һамган хоёр һууна. Һамганиинь ехэл һайхыма. Бидэ һайхандань хара xapahaap үни болошообда, урдити шубуугаа шарахадаа, тиигээд дургэдтёобда. Тэрэ шубууемнай тэрэ һайхан һамган абажа, булан тээшээ хаража һуугаад таримдаа, таримдаад үхэдэнь, ёһоороо болошоод байһыма. Бэшыень та өөдөө мэдэнэт. Мунөөдэр ошоходоо, бидэ хоёр андираа шарахадаа, һамганайнь урдаһаа нэгэш сяламис гэжэ хараагэйбдэ, шарааар наашань асараабда, — гэнад.

16 Хаан энээниме дулахадаа:

— Ай, энэл ханимни, энэл байна даа, — гээд сэрэгүүдээ дахуулаад ошобо. Ошоод харахадань, мүн байшаба. Хаан тэрэ басагые эрэтэйнь хүлижэ абаад, мэтэр байсар өөрынгөө дайдада мордобо. Удангүй нютагаа бусажа ерэбэд. Тэрэ хоёроо түмэр амбаарта хэжэ хүшөөд, хоёр һасюул табиба.

17 Углөөдэрынь хаан тэрз үншэн ень һалгааха. Һанаатай иимэ дадбари үгэбэ:

— Зүүнэй зүүн зүгтэ зуудаг шара нохой байха, тэрэ нохойе барижа асар, — гэнэ.

н уруу дуруу боложо: "Одоош һалаха сагам ойртобо", — гээд һамгандаа ерэбэ. Һамганиинь уруу дуруу болоод үбгэнэйнгөө ябахые хзраад һурана:

— Юундэ уруу дуруу болообши, үбгэмни? — гэнэ.

— Намайеш холын эүүн зүгһөө зуудаг шара нохой асара гэнэ. Бишни иигээд һалаа байгааб даа, — гээд муухан һууна.

— Зай, юу муу болообши, — гээд һамган нэгэ бархаг хээд үгэбэ барюултайнь, — зуудаг шара нохойн гүйжэ ерэхэдэнь, ама руунь холо хүрсэр хээд угөөрэйш, тиигээд барюулһаань асаржа хаанда тушаахаш, — гэнэ.

18 Углөө үдэр болобо н улаан наранаар гэшхэлбэ. Яба ябаhaap ошожо, н модо руу оробо. Модон соогоо нилээн удаан ябажа, одоош зуудаг шара нохойтоёо уулзаба. Нохойнь ехэ гээшэнь аргагүй. Хүү xapahaap, нохойнь гүйжэ ерэбэ. Ерээд, амаа ангайжа зууха хоорондонь н бархагаа ама руунь түлтибэ. Нилээн саана туласарань тултеэд, барюулдань oohop эалгзад хүтэлөөд, наашаа гэшхэлжэ, углөөни улаан наранаар орожо ерэбэ.

Хаанай газаа туласа ошоод:

— Хаан, зуудаг шара нохойгоо абагты! — гэжэ хашхарна.

Хаан гаража хараад, айһандаа;

— Нохойгоо тургэн табипы! — гэнэ.

н ооһорынь абажа, нэгэ һайн тэрэ нохойе оройгоод, тала руу табидтиба.

19 Углөөдэрынь хаан дуудажа асараад, иимэ даабари үгэбэ:

— Халуун тамайн оёорто орожо, оёорынь арилгаад ерэ.

н баһал уруу дуруу боложо: "Халуун тамайн оёорто одоош үхэхэ болобоб", — гээд ехэ муухан һамгандаа ерэнэ. Һамганиинь үбгэнһөө һурана:

— Юундэ уруу дуруу болообши?

— Намайеш халуун тамайн оёорто орожо, оёорынь ярилгаад ерэ гээ, одоош һалахамни гээшэ хаш, — гэпэ.

— Зай, муу болоһоной хэрэг бага. Нэгэ арга байна биз, — гээд улааи утаһа үгэнэ. — Энэ улаан yraha эгээ тэдэбшэ ерэхэдээ өөдэнь шүдээрэйш, тиибэл аһалдаад гаршахаш, — гэнэ.

20 Углөөдэрынь утлөөгүүр тамайн оёорто орохоёо амһартань ерэ6э. Ерээд, һасюулнуудынь аргамжаар буулгаба, обеэд болосор буул­габа. Арай гэжэ обеэдтэ оёортонь хүрэжэ, хүл дээрээ тогтобо. Та­майн оёорто эмхэй* гээшэнь аргагүй. Хүүд дүүрэн ухэшэһэн хэбтэнэд. Ехэ халуун байна. Оёорынь арилгаха гээд амитаһы гарһаань баряад татаха гэхэдэнь, гарань мултараад гартань үлэшэнэ. Хулһөөнь татаха гэхэдэнь, хүлниинь мулта һүрөөд 6aha гартань улэшэнэ. Тиисэрээ үжэшэһэн байнад. Байи байсараа умхэй* хамхайдань, халуундань тэсэжэ ядаад, улаан утаһаа гаргажа өөдэнь шудэхэдэнь, утаһаяа адли һүрэжэ гаршаба. Тэндэ амһартань һасяад хэбтэһэн һасюулнууд тэрэнэйнгээ гаража ерэхэдэнь, ухаа алдажа байнад.

н хэлэнэ:

— Ошожо хаандаа хэлэгты, тамайнь оёорые ялайсарань арилгаад ерэбэб гээд. Үнэшхөөгэй болбол, өөрөө ошожо хараг, — гэбэ.

21 Хаан халуун тамада алажа ядаад, углөөдөөрынь үншэн е дуудажа асараад:

— Мэшэни нһээ, Нарани нһээ отшо алба асар, — гэжэ засирба.

н: "Ямаршье хүндэ даабариб даа. Одоош һалааб даа һамганһан" — гэжэ бодоно.

Гэртээ ерэхэдэнь, һамганиинь:

— Юундэ бодолгото болообши, үбгэн? — гэнэ.

— Намайеш тэнгэридэ гаража, Мэшэни, Нарани дһээ ал­ба асар гээ, теэд хайшан гэжэ гарахабиб, хайшан гэжэ олохобиб? — гэнэ.

— Зай, бодолгото ехээр болоһоной хэрэг үгэй, арга байна аабза, — гээд наян алда улаан yraha, дойбод хээтэй өөрынгөө пулаадые үгэбэ. — Наян алда утаһаяа өөдэнь шүдэбэлшни, тэнгэриһээ аһалдаха, тэрээгээр өөдөө абиржа гараарайш, — гэнэ. — Тэнгэридэ гараад ябахадашни, хара түмэр харшатай, мүнгэн үүдэтэй айл hyyxa. Тэндэ орооройш, тэндэ минии эхэ һуухым. Шимни хадамшалхашпи гээшэ. Гэртэнь орожо, нэгэ саг оложо, энэ дойбод торгон пулаадаа нэгэ гаргажа харуулбалшни, хэрэг бутэхэ. Минии иибиинти мэдэхым Нарани нэйси, Мэшэни нэйси хаана һуухым гэжэ, — гэнэ.

22 Углөөдэрынь үншэн н улаан наранаар бодожо, хаанай ордон ошожо хоёр харуулнуудыс эрибэ. Хоёр харуулнуудые абажа саашаа гэшхэлнэ. Нилээн удаан ябаһан хойноо улаан yгahaa гаргажа өөдэнь хаяба. Хаяхадань, наян алда утаһаниинь тэнгэриин үүдэнээ аһалдаад байшаба. Тэрээгээрээ аһалдаад абирна. Нара орохо шэнээндэ арай гэжэ тэнгэриин үүдэ оробо. Орон гэхэдэнь, һайхан гээшэнь. Үнгэ бүриин сэсэгээр бурхөөһэн тала дайда зэнхынэ, саб сагаан сасюур шулуугаар бүтээһэн гоё һайхан гэрэлтэмэ хаданууд ялайжа харагдана. Огторгойнь гэрэлтэжэ, үнгэ буриин зөөлэн һайхан үнгөөр туяатажа, ушаргүй гоё байна.

23 н эдэ бүгэдые хаража нилээн удаан байһанаа доошоо харахадань, нэгэ харуулшаниинь баһал гараха һанаатай тэрэ утаһанһаань аһалдаад, гурбан шажан дээрэ гарашоод байна. н yтahaa үүдэний барюулһаа мулталжа абаад гэнтэ татахадань, тэрэ харуулшаниинь гэнтэ доошоо унашаба. Утаһаа татша абаад хара­хадань, утаһаниииь гурбан шажан болохо таһаршаһан байба. "Ай, халаг, энэмни унажа, үхэжэ, ёро болоно гү", — гэжэ доошоо хараад байхадань, нөөси унаһан харуулшаниинь нилээн үни хэбтэжэ бодоод, өөдөө харана. "Ай, энэшни бараг байна ха юм", — гээд тэнгэрэйнгээ үүдые лус байсар хаб-яб хаагаад орсино.

24 Тэндэһээн нэгэ ябаган улэ мэдэг харгы саашаа ошоһои байна. Тэрэ харгыгаар үншэн н утаһаа хармаандаа хээд саашаа гэшхэлбэ.

Яба ябаһаар байсарынь, нэгэ түмэрөөр бариһан харшатай, түмэр үүдэтэй айлайхи һууна. Тэндэ оронгой саашаа ябана. Харахадань, түмэрр бариһан харшатай, сагаан мунгөөр хэһэн үүдэтэй айлайхи һууна. Үүдыень һэмээхэн түлтижэ ороно. Ороходонь, алтаар шаража бариһан сагаан мүнгэн ордон урдань толоржо, яларжа, һолонго татажа байна. "Яагааш гоё гэрнүүд соо тэнгэриин амитад һуухым даа", — гэжэ бодоод, ерэһэн һаналаа дүүргэхэеэ саашаа үүдыень нээжэ ороно.

25 Ороходонь, гэртэнь нэгэ одо һараалжан зангаар, эгээ һамганайнь зангаар иэгз бага үтэлэд гэһэн һамган гэр соогуураа еб-еб байса насид-насид гэшхэлнэ. нэй орожо ерэхэдэ, нэгэ силам гэжэ хараад, балай хэрэгшээнэгэй.

н:

— Мэндэ! — гэжэ хэлээд, — Зааха хүрэнгэһээн уулгыт, углөөнэй амандаа юумэ хээгуй ябанаб, — гэнэ.

26 Тэрэ һамган алтан таһаг дээрэ табяатай байһан модон һуулга сооси хүрэнгэ һуулгатайень бohor тээшэ шүджэрсинэ. н аниргэй тэндээ һуужа уугаад, һамганай хэрэгшээгкэйдэ нөөси дойбод хээтэй торгон пулаадаа гаргаад аршасагаана. Тэрээниинь тэрэ һамган хараһаар, гэнтэ ондоо боложо, ехэ урин зөөлэн болошобо.

— Ай даа! Үтэлһэн зүнтэг, доодо замбиһаа хүрьенээ ерэһые мэдэнгүй иижэ байнабиб, — гээд хурэнгэеэ тэрэ шүдээд, үншэн н баруун һугаһаань һугадаад, мүнгэн остоолдо долоон хүшэгэйн саана абаашажа һуулгана.

27 Арза хорзо хэжэ аягална, үрэ жэмэс эдеэ урдань элбэгээр табина. нтэеэ танилдажа, зугаалдажа, ехэ налгай болобод. н бухы ябаһан ябадалаа зугаална. Һамган басагаяа һураад абана. Тиигээд ерэһэн хэрэгээ хэлэжэ үгэбэ. Хадам эхындээ хоёр-гурба хонобо. Хоёр-гурбан хоног соо хадам эхэнь хул гар дээрээ байжа, доодо замбиһаа ерэһэн хурьгэеэ ехэ хүндэлбэ, зугаалхын ехээр зугаалбад. Гурба хоножо, н саашаа аян замдаа түсеэрбэ.

Хадам эхэнь:

— Үшөө нэгэ хоныш, амарыш, — гэжэ дайлана. н ябахам гээд бодоногүй.

28 Тэрэ хадам эхэһээ Мэшэни нэйсии заалгажа ябаад гэшхэлбэ. Бүхэли үдэртөө ябажа, арай гэжэ үдэшэниинь Мэшэни нэйдэ хүрэбэ. Мэшэни нэйси баһал һайхан ордон coo hyyна. Газаань ороходонь, Мэшэни ни һамган боһог дээрээ шоройгоо хамажа байна. н мэндэ амараа һуралсаад, гэртэнь орохо гээд боһог дээрэнь гэшэгкэ гэхэдэнь. Мэшэни ни һам­ган беэнигээрээ* толгой руунь буулгадтиба. н худалаар барсирхадляар болоод, нөөси торгон дойбод хээтэй пулаадаа гаргаад аршаха хоорондонь, Мэшэни ни һамган ухаа алдажа:

— Ай даа, би юугээ хэжэ байнабиб! Доодо замбиин хүрьен гээ танибагүйб, — гээд беэнигээ тэрэ шүдээд, е гэртээ абаад орошобо.

29 н мэдэнгүй байтараа гэртэнь орошоод, сагаан мүнгэн остоолдо һуужа байба. Мэшэни ни һамган угаа ехээр баярлажа, унда харяа, эдеэ хоол бэлдэжэ, урдань сагаан мүнгэн остоолоор дүүрэн табиба. н садатараа эдеэлбэ. Мэшэни ни һамган хэрэг зоригынь, хайшан гэжэ ерэһыень, хэр һайн байна гэжэ бэри болоһон нүхэр басагаяа барниинь һурана. н барандань ехэ ойлгостойгоор харюу үгэбэ.

30 Үдэр барагдажа, Мэшэни н гэртээ ерэбэ. Ерэхэһээнь урда Мэшэни ни һамган тэрэ е:

— Мэшэни н ерэхэнь. Ерэбэлэн хүлдэшэхэш, халуун пообриг* соо оро, — гэжэ хүшээр оруултиба. Пообригын халуун гээшэ аргагуй.

Мэшэни н гэртээ хүрэжэ ерэнэ. Һамганиинь урдаһаань гаража:

— Тургэн хуяг хубсаһаа тайлыш, доодо замбиһаа ерэһэн хүрьен гээ хулдээдтьхэшни, — гэнэ.

Мэшэни нэй ерэхэтэй адли аймшагтай хүйтэн болоод, һая халуун байһан пообриг хүрээд, хүүни байха араггэй болошно. н арай гэжэ тэсэжэ байна.

31 Мэшэни ни хуяг хубсаһаа тайлаад ошоходонь, н арай шамай гэжэ ту лажа байба. гээ гэртээ оруулжа, дулаасуулжа, арси тамсяа барилсаад, ехэ зугаалбад. н баһал бүхы ябадалаа зугаалжа, ябаһая зоригоо хэлэбэ. Мэшэни ндэ нэгэ хоннод, баһал саашаа ябаба. Мэшэни н, һамганииншье өөрөө: "Үшөө нэгэ хоно", — гэжэ байжа хэлэнэ. Теэд н ябахам гээд больногой. Харгыгаа заалгажа абаад, саашаа гэшхэлбэ.

32 Яба ябаһаар ябана. Харахадань, нэгэ сагаан петух улаан петухтай схэ нанталдажа байна. Тэрэ хоёр петухнууд наншалдажа байхадаа хоорондоо ндэ хэлэнэд:

— Наранай нэйдэ ошохотнай, ощоходоо маниие hypaaрайт, юунэй тулөө иисэрээ наншалдажа байнабибди гэжэ, — гэнэд.

— Һуруужаб, — гээд саашаа гэшхэлнэ

33 Яба ябаһаар харан гэхэдэнь, нэгэ һамган үхэри эбэр дээрэ шорлуулшоод, ёоложо дуулажа һууна. ни хажуудань ерэхэдэнь, һурана:

— Хаана ошохошниб?

н:

— Наранай нэйдэ ощохом, — гэнэ.

— Тиибэл минии тушаа һураарайгтыл даа. Юуидэ би иижэ шорлуулла гээшэбиб? Юун зэмэ хэһэндээ иигээд һуунабиб? — гэнэ.

— Һуруужаб, — гээд саашаа ошобо.

34 Ябажал байна, ябажал байна. Харахадань, нэгэ һамган газарта хэбтэнэ. Амаарань уһан ороод, доогууранъ гаража, заахан горхон болоод урдашана. Ехэ мунтижа хэбтэнэ. н хажуудань ошоод:

— Та юундэ нигэжэ хэбтэнэт? — гэнэ.

— Үгэй, залуу н, өөрөөшье мэдэнэгэйб. Та Наранай хубүүндэ ошохотнай гү? Харабал, минки тушаа һураарайт, — гэнэ.

— һуруужаб, — гэжэ хэлээд, баһа саашаа ябана.

35 Нилээн уни ябажа, арай гэжэ Наранай нэйдэ хүрэжэ ошобо. Ошоходонь, Нарани ни һамган боһог дээрээ щоройгоо хамажа байла. н хажуудань ощожо мэндэ хэлээд, гэртэнь орохо гахэдэнь, һамган барижа байһан беэнигээрээ орой руунь

буулгадтиба. н худалаар барсирхадляяр болоод, нөөси пулаадаа гаргаад, носөө аршасагаана. Тиихэлээрэиь нвеси Һамган:

— Ай, хурьемнай ерээ, — гэжэ тэрэ нгээ һугадша, гэртээ оруулжа хундэлбэ. Тиижэ байсараа һамган:

— Эрэмни ерэхэнь, тургэн хуйтэн пообриг соо оро, — гэжэ оруулба.

36 Уданшьегүй Нарани н ерэжэ, хүйтэн пообриг соо хулдэхэсэ һууһан е халуудуулжа, уһан хулһэн болгодтибо. н тэсэжэ ядта һууна.

Нарани ни һамган Нарани нэйнгөө ерэхэдэ:

— Түргэн хубсаһаа тайлыш, дороһоо ерэһэн хурьен нгээ галдажа шатаахашни, түргэн хуяг хубсаһаа тайлыш, оржо хүрьёо пообригһоонъ асарыш, — гэнэ.

37 Нарани н тургэн хуяагаа тайлажа, пообригто орожо, хүрьен нгээ асаржа, эдеэлүүлбэ, зүгаалба. Үншэн н бухы ябаһан ябадалаа, бухы һанаһан һаналаа дуудан хөөрэжэ үгэнэ. Ерэһэн заабарияа хэлэбэ:

— Таниие, Наранай н, тиигээд Мэшэнэй н хоёрые Абаахай хаан алба үртэйм гэнэ. Тиигээд албыетнай эржэ тэрэ ерээб, — гэнэ.

— Ай, баарһан, Абаахай хааншни шамайе алахал аргаа бэдэржэ байгаа байн даа. Нарани халуунда, Мэшэпи хүйтэндэ алаха һанаатай байгаа ха юм даа, — гэнэ. — Зай, бидэшни Абаахай хаанда нэгэшье алба үрэгүймэбда, — гэнэ. — Шинии харихада, албыень үгэхэб, — гээд, — харгыдаа юу хаража, юу үзэжэ ерээбши? — гэнэ.

38 — Хари харгыдам нэгэ сагаан петух улаан петух хоёр ехэ һүгэлсэжэ, тоншолсожо байна һан. Тиигээд намайе танһаа hypaaрайш гэнэ һэн, юундэ иисэрээ һүгэлсэжэ байнабибди гэжэ, — гэнэ. — Тиигээд наашаа ерэжэ ябахадам, нэгэ һамган үхэрэй эбэртэ шорлоотой, ёоложо дуулажа һууна һэн. Намайе эндэ ерэхэм гэхэдэм, намайе һуралсаарай гэжэ засина һэн, — гэжэ хэлэнэ. — Баһа наашаа ерэжэ ябахадам, нэгэ һамган талда амааран уһан оржо, доогуурань гаржа байна һэн. Баһал һураарай гэнэ һэн. Тии­гээд эдэ амитад юундэ иисэрээ зобожо, тулижа байхым? — гэжэ Нарани нһээ һурана.

39 Нарани н үншэн хүрьен нгээ хонуулжа эдеэлүүлнэ. Углөөдэрынь Нарани н:

— Ажалдаа гарахам, газар дэлхэйгээ гэдхээхэм, — гэжэ хубсаһаа абажа үмдэхөө забдаба. Үншэн н:

— Намаяа абыш, юртэмсэйе харахамни, — гэнэ.

— Угэй, дүршэхэш минии халуунда, — гэнэ.

— Угэй, хубсаһаа үгыш дяа, биш нзгэ зааха юртэмсэйе хараһуум, — гэнэ. — Ганса газар замбиин хурьен н һээ 6у хайр-лыш, — гэнэ.

40 — Үгэй, шиш дүшэн пууд малгайем даахагүйш углахадаа, хуяг хубсаһам шамда таарагкэй, — гэнэ.

— Үгэй, ши найман шадал мэдэхэ ха юмши, хайралжа үгыш даа, — гэжэ ехээр дайлахадань, тарняар тарнидаад эльгээбэ.

— Ши мунөө мордоходоо Алтай Шарга мориндом мордоорой, моринойнгоо зан соо ябалсаад, үдэр болоходо наян найман хүлтэй насигар мүнгэн остоолдом һуужа эдеэлээрэй, үдэшэ болохолоор бусажа ерээрэйш, — гэжэ засяа угөөд үлэбэ.

41 н мориндонь мордоод ябаба. Ябажа ябасарань, нэгэ үбгэн бурхан доошоо хараад хэбтэбэ. Хажуудань ошоод:

— Үбгэн , юу хэжэ хэбтэнэш? — гэжэ һурна.

— Эндэ нэгэ додоон нохоймни эдьхымээ эржэ, өөдөө харжа намһаан эрнэ. Тиигээд ямар адуу заажа ухэб даа гэжэ харжа, бэдэржэ хэбтэнэм, — гэнэ.

— Аhaa, одоол би шамтай уулзаба байнаб, — гэжэ тэрэ н моринһоо буугаад, — ши минии мориие жэл соо худэлжэ абахадям, юундэ , ямар нүгэл хэһэндэм эдюулээбши? — гэжэ ехэ уураа хүрэжэ, үбгэниие голдонь хүрээд, нэгэ хүлынь, нэгэ гарынь хуха сосёод, нэгэ нюдынь тэһэ хадхаад, мориндоо мордожо:

— Хүүни мори заахадаа ямар һэмши, — гээд саашаа хатаргажа ябашаба.

42 Ябажад ябана. Хархадань, баһа нэгэ үбгэн доошоо хараад хэбтэжэ хэбтэнэ.

— Үбгэн , мэндэ! Юундэ доошоо хараад хэбтэнэш, үбдөө гүш? — гэжэ һурна.

Үбгэн үндыжэ бодоод:

— Би тэнгэрэйн үүдээр дүрбэн хоног соо турьяһан аадар 6ороо, шулуун мүндэрөө һөөршэнь үрэбсижэ дуудша ядаад бай­наб, — гэнэ.

— Ай даа, шамтай уулзаба байнаб, — гэнэ н моринһоо буужа, морин ташуураар үбгэниие таһа ташуурдаба. Тиигээд баһа хүл гарынь хуха сосёод, нэгэ нюдынь тэһэ шаагаад, саашаа хатаргаба:

— Минии таряа таһа сосиходоо ямар һэмши! — гээд.

43 Яба ябаһаар обеэд боложо, наян найман хүлтэй мүнгэн остоолдонь һуужа, найман хүлынь булга үшхэлөөд, һуужа эдеэлбэ, тамсилба. Тэндэһээн саашаа мордожо, үдэшэ болосор гэртээ һайн ябажа хариба. Гэртээ ерэхэдэнь, Наранай н һурана:

— Һайн ябаа гуш? Юу хараабши? Хэнээр золголдообыги? — гэжэ.

— Балай юумэш хараагэйб даа, хүүнээршье уулзаагэйб, һайн ябаад ерээб, — гэнэ.

44 Углөө үдэрынь үүр сираанаар н бодожо, харихам гэжэ түсеэрбэ. Наранай н хариха дээрэнь алтан һорьбо үгэбэ.

— Энэ һорьбоо Абаахай хаандаа угөөрэйш, — гэнэ. — Гэртээ харихадаа хэбтэһэн һамгантай уулзахаш, тэрэ һамган урда түрэлдөө сүүэй байжа, залуу нарайлһан эхэнэрэй үсибүүндээ сүү эрижэ ерэхэдэнь, угөөгэйм, — гэнэ. — Тэрээнэй тулөө нэгэ галаб эрьесэр тиижэ хэбтэхым. Хоёртьхо һамгандань хэлээрэй: "Урда заяандаа һаажа байһан үхэрээ модо шулуугаар гам хайрагуй сосижо байһанайнгаа тулөө мянган галаб эрьесэр һуухаш", — гэжэ хэлээрэйш. Петухады хажууда ошоод, энэ алтан һорьбоороо зангаарайш, — гэнэ. — Тиигээд һайн хүржэ, жаргажа hyy, — гэжэ юрөөбэ.

45 н Наранай нэйсиһээн гаража гэшхэлбэ. Түрүүщын һамганда Наранай н эй хэлэһые хэлэжэ угөөд, саашаа гэшхэлнэ. Хоёртьхо шорлоотой һамгандэ 6aha хэлэбэ Наранай н и хэлэһэн үгэнүүдые. Ябаһаар байсарань петух тасяад һугэлсэжэ байнад. Тэдэнээ һорьбоороо зангахадань, тэрэ хоёрынь алтан мүнтэн хоёр болоод унашаба.

46 Саашаа гэшхэлжэ, Мэшэнэй н эйдэ ерэжэ нэгэ хоноод, наашаа хадам эхындээ ерэжэ гурба хонобо. Тиигээд доошоо бууха гэжэ тэнгэрэйн үүдэндэ ерэбэ. Ерээд, нөөси алтан утаһаа уяад, тэнгэриин үүдэнэй барюулһаа бууба. Буужа ябахадань, утаһаниинь богони байжа, газарһаа гурбан шажан болохо дээрэ дуташоо. Тэндэһээн арай шамай гэжэ һуржэ буугаад, хаанайда ошобо.

47 Ошоходонь, хаан үншэн е үни үхээ гэжэ һанаад, хорим түрэ бэлэдшэ һэгээ һэггүй байна. Тиигээд амида е харахадаа, сошохын ехээр сошожо, солдаадуудтаа хэлэнэ:

— Энээниие барижа алагты, сюдагты, — гэнэ.

Тиигээд өөрөө урид гүйжэ, һэлмээрээ сабшахаяа ороно.

Тэрэ хоорондонь үншэн н алтан һорьбоороо хаан тээшээ даллахадань, хаан үхэн унашана. Һасюулнуудынь гүйлдэжэ ерэхэдэ, дасин даллахадань, 6aha унашаиа ухээд. Газаагаа гарахадань, сэрэг суурань 6aha хүрээлээд, алахаар забдахадань, баһал нөөси алтан һорьбоороо даллахадань, хүү үхэжэ унана.

48 Тиигээд һамгандаа отшо налайжа байхадань, үтлөөгүүр үүр сираанаар юу юугээ, бэреэ бэшхүүр дуугаргажа, газаагуурань ехэ олон амитан байна.

н : "Энэмни юун болобо?" — гэжэ алтан һорьбоёо баряад, газаашаа гарана Газаа гарахадань, үй түмэн зон бэреэ бэшхүүрээ дуугаргажа, хуу баран баруун гараа үргэжэ гуйжа:

— Хаамнай бологты! — гэжэ хэлэжэ байна.

49 Тиигээд н Абаахай хаани орондо өөрөө хаан боложо, тэнгэрэйн басаган хатаниинь боложо, ехэ зугаа найр болобо. Юһэн үдэр, юһэн һүни найр наада хээд, арбатьха хоногтоо гаража, арад зониинь ехэ һүсеэтэй таража харибад.

Тэрээнһээ хойшо н һамгатаяа налайжа, олон урэ үсибүүтэй болоһон, жаргажа һууба.

Молодец и его жена-лебедь

1 Жил в одном селении [8] парень-сирота. Сильно нуждался он и бедствовал, ходил по домам, искал у кого бы поесть. Однажды нанялся он к одному богачу батраком. За год работы должен был коня получить. Конь тот пасся в степи с табуном. Прошел год, и, кончив за этого коня отрабатывать, с утра отправился, чтобы поймать его. А коня семь волков съели. "Ай, да-а, до чего же я невезучий человек!" - сказал он и снова пошел искать работу.

2 Когда он шел по лесу, увидел человека, который огромным белым топором рубил дрова и ставил сажени [9]. Целый день рубит, по четыре сажени ставит за один день. Подходит парень к нему и спрашивает:

- За весь день вы ставите четыре сажени?

- Да.

- С таким топором и я поставлю, - говорит парень и смотрит на него.

Не было еще на свете такого человека, кто бы мог ставить больше саженей, чем этот человек. Когда парень такое сказал, [тот человек] говорит:

- Поспорим, ты не сможешь поставить за день четыре сажени.

3 Поспорили они, и на следующий день парень начал работать Начал с восходом солнца, весь день он рубил без отдыха и еды. Когда стало жарко, снял свой дэгэл. К заходу солнца он почти закончил четвертую сажень. Осталось полметра только. Скоро уже спрячется солнце, а парень все рубит и рубит. Когда солнце наполовину зашло за гору, он стал просить:

- Солнце, солнце, подожди немножко, не заходи.

Как ни просил, а солнце скрылось. В четвертой сажени не доставало всего двух пядей.

4 Обидно стало парню - проиграл он заклад и теперь должен целый год отрабатывать у того человека.

Проработал парень у него старательно целый год. А выигравший заклад весной пожаловал ему за хорошую работу хлебные зерна. Посеял парень зерна на четверти земли [10]. Осенью, когда настала пора снимать урожай, пошел сильный дождь с градом и побил весь хлеб. "Ай, да-а, невезучий я человек", - думает парень-сирота.

5 Чтобы выбраться из нужды, решил [он] отправиться к морю порыбачить, купил рыболовную сеть и силки для ловли зайцев и косуль.

Пришел на берег моря, построил себе маленький шалаш [11]. Кормился рыбой, закидывая в море сеть, ловил зверей, косуль, попадавших в силки. Так он жил в своем шалаше. Летом ляжет он у шалаша, уставится в небо и греет свой живот под жарким солнцем, зимой - спину греет у огня своего очага. Лежит, наслаждается. Так проходит год за годом.

6 Однажды летом, когда парень-сирота лежал у своего шалаша и грел живот, над ним с шумом пролетели семь белых птиц [12] и сели на берегу моря. Поднялся тихонько парень, подумал: "Смогу ли я их поймать?" - и крадучись стал приближаться к ним.

Подошел - а семь белых птиц скинули с себя одежду и превратились в семь очень красивых девушек. Потом вошли в воду, стали купаться и уплыли далеко-далеко. А парень сидит и ждет, пока птицы скроются из виду. Как только они скрылись, парень вышел из своего укрытия, взял самую красивую птичью одежду и опять спрятался.

7 Долго плавали семь девушек. Накупались вдоволь, позабавлялись и повернули к берегу. Шестеро из них надели свою одежду, снова превратились в шесть белых птиц и улетели. Только одна из них осталась, скрылась она в кустах и сидит.

Настал вечер. Когда стемнело, девушка крикнула:

- Если ты молодец, будь моим мужем. Если ты старый человек, будь мне отцом. Выйди и отдай мою одежду.

8 Вышел парень, вернул ей платье, только оставил у себя ее клетчатый шелковый платок. Привел он ее к себе, и стали они мужем и женой.

Так прекрасна была она, что сказать нельзя. С утра до вечера все смотрит и смотрит парень на жену свою, любуется ею. Жена ему еду-питье готовит.

- Что же, муж, сидишь и все смотришь на меня? Мало у нас осталось пиши. Сходи, - говорит, - проверь свои силки.

- Нет, не смогу я и дня прожить, не видя тебя, - отвечает он.

9 Тогда жена нарисовала на листке бумаги свое лило, дала ему в руки и отправила его Взял парень тот листок и пошел проверять, попались ли звери в силки да рыба в сети. Вдруг налетел сильный ветер, вырвал из его рук тот листок и унес.

Семь дней и семь ночей летел по ветру тот листок. На седьмые сутки упал он перед дворцом Абахай-хана. Подняли солдаты тот листок с лицом женщины и отдали своему хану. Как взглянул хан, так и влюбился. Стал собирать войско, чтобы скорее разыскать эту девушку. Абахай-хан снарядил войско из трех сотен человек, запасся едой на три месяца [13] и отправился в дальнюю дорогу, держа путь на восток. Долго ехали они, кончились запасы еды, да и кони устали. Доехали до одного большого моря и решили там передохнуть немного.

10 Когда устроились, хан отправил двух солдат и сказал: "Добудьте зверей, косуль". Ничего не добыли два солдата и хотели уже возвращаться, как вдруг увидели турпана. Убили они его и пошли обратно. Смотрят - из одного плохонького жилища, похожего на шалаш, дым идет. "Попробуем зайти туда, обжарим эту птицу", - решили [они] и зашли.

11 Заходят, в шалаше - сумрак, полумрак. В углу сидит красавица и шьет что-то. У очага молодой парень что-то мастерит. Как зашли, поздоровались солдаты и спрашивают:

- Можно ли на вашем огне зажарить эту птицу?

- Можно, можно, - отвечают [хозяева] и подправляют огонь в очаге.

Жарят солдаты птицу на огне, а сами глаз не могут оторвать от красавицы, жены того парня. Совсем забыли о птице. Смотрели, рассматривали ее солдаты и совсем сожгли свою птицу. Опомнились, когда уже ничего не осталось от нее, одни угли.

12 - Что же мы теперь понесем хану? Ведь он убьет нас! - сказали они и стали печалиться, плакать. Посмотрела на них жена парня-сироты и спрашивает:

- Постойте, кто вы такие, откуда идете?

- Мы - солдаты Абахай-хана. Три месяца назад во дворе Абахай-хана упал листок с лицом красавицы. Решил хан на ней жениться. Снарядил войско и отправился на ее поиски, - отвечают они.

- Не проговоритесь о том, что заходили сюда, что видели здесь.

С этими словами она взяла обуглившуюся птицу, отвернулась в угол, поглаживает ее, приговаривает что-то, шепчет. После, этого вернула им птицу, - она теперь была очень хорошо поджарена. Очень обрадовались солдаты, взяли птицу, поблагодарили и, еле-еле оторвав глаза от жены того парня, вышли.

13 Принесли солдаты ту птицу и отдали хану. Сильно голоден был хан. С большим удовольствием стал он есть эту птицу, но съесть [всю] не смог. Отдал тремстам солдатам. Триста солдат кое-как [птицу] доели, все досыта наелись.

- Ай, какие же сытные птицы бывают, останемся в этих местах еще дня на два! - приказывает хан. Так остались они там дня на два, чтобы отдохнуть и коней, лошадей своих покормить.

14 На следующий день [хан] снова отправил тех двух солдат за такой же птицей. Долго ходили, ходили солдаты, только к вечеру удалось им добыть такую же птицу. Решили они снова пойти к парню-сироте и поджарить там птицу.

- Теперь не будем смотреть на его жену, когда будем поджаривать птицу, а то опять сожжем ее. Если сожжем, та женщина не станет ее снова обращать в прежний вид.

Сказав так, вошли они в дом, поздоровались, быстро поджарили птицу и, ни разу не взглянув на хозяйку, вышли. Принесли птицу и отдали хану. Съел хан ту птицу один и не наелся.

15 - Ай, вы, шудхэры [14], что за птицу вы поймали и принесли? Смеетесь над мной?! - злится, гневается хан

Запер тех двух солдат и стал их бить, наказывать. Боясь, как бы хан их до смерти не забил, солдаты, чуть живые, обо всем ему рассказали:

- Далеко на севере есть шалаш, живут в нем муж с женой. Жена очень красивая. Залюбовавшись красавицей, мы, обжаривая первый раз у них птицу, долго продержали ее на огне и сожгли. Тогда красавица взяла у нас птицу, отвернулась в угол и стала заклинать, заговаривать ее, после чего птица стала такой же, какой была прежде. Остальное вам известно, - сказали они - А сегодня мы вдвоем, обжаривая турпана, ни разу не взглянули на хозяйку, только обжарили и принесли сюда.

16 Услышав об этом, хан воскликнул:

- Ай, это и есть моя возлюбленная! Это она!

И повел хан туда свое войска. Пришли - и все оказалось вправду так. Связал хан ту женщину и ее мужа и быстро отправился в свои владения. Вскоре они прибыли к себе. Там хан запер мужа с женой в железном амбаре и приставил двух караульных.

17 На другой день, чтобы извести того парня, хан дал ему задание:

- Далеко-далеко, на востоке, есть злая рыжая собака, приведи ту собаку.

Парень стал печальным и угрюмым: "Вот и настал час моей гибели", - думал он, идя к своей жене. Жена, заметив, что муж печальный и угрюмый, спрашивает:

- Почему стал печальным и угрюмым, муж мой?

- Приказано мне с далекой восточной стороны привести злую рыжую собаку. Пропаду я теперь, - отвечает муж, понурив голову.

- Ну, нечего печалиться, - говорит жена. Сделала она багор и, подавая его мужу, сказала:

- Как только подбежит злая рыжая собака, затолкай поглубже ей в пасть, а потом на поводу приведешь к хану.

18 Наступило утро. С восходом солнца парень отправился в путь. Шел он, шел и пришел в лес. Долго бродил он по лесу и наконец встретился со злой рыжей собакой. Собака оказалась большущей. Как увидела она человека, кинулась к нему. Только разинула она пасть, чтобы укусить, парень сунул ей в глотку багор. Затолкал его подальше, потом привязал к ручке бечевку и повел собаку на поводу. С восходом солнца он вернулся, зашел во двор к хану и крикнул:

- Принимай, хан, свою злую рыжую собаку!

Вышел хан, посмотрел и с испугу крикнул:

- Скорее отпустите собаку!

Отвязал парень веревку, один раз крепко ударил ею собаку и отпустил на волю.

19 Призвал хан его на следующий день, дал ему такое задание:

- Спустись в горячий ад и вычисти его дна

Снова горюет и печалится парень: "Вот и пришла мне погибель на дне горячего ада". Опечаленный, пришел он к своей жене Жена спрашивает у мужа:

- Почему стал печальным и угрюмым?

- Заставляют меня спуститься на дно горячего ада и вычистить его. На этот раз, видать, мне конец, - отвечает [муж].

- Ладно, не стоит горевать. Найдется какой-нибудь выход, - говорит она и подает ему красную шелковую нить. - Когда станет невмоготу, кинь эту красную шелковую нить вверх и по ней выберешься.

20 Пришел парень на следующее утро к входу в ад, чтобы туда спуститься. Сторожевые начали на кожаных веревках спускать парня. Спускали, спускали до обеда - лишь к полудню ноги его коснулись дна ада. Смрад там страшный, жара. Мертвых тел валяется видимо-невидимо. Хочет парень почистить дно ада, да невозможно, мертвых тянет за руки - руки отрываются, за ноги потянет - ноги отрываются. Так они сгнили. Невмоготу стало парню от жары, смрада и духоты. Кинул он вверх красную шелковую нить - и вмиг оказался снова на земле. Когда он вышел, сторожевые ада так и затряслись от страха.

- Идите к хану и доложите, что до блеска вычистил я дно ада, - говорит парень. - Если он не поверит, пусть сам пойдет и посмотрит.

21 Не смог хан погубить парня-сироту в горячем аду. Призвал он его на другой день к себе и приказал:

- Принеси мне дань от сына Звезды и сына Солнца

"До чего же трудное задание. Вот и настала пора мне распрощаться с женой", - думает парень. Заходит в дом, а жена с вопросом:

- О чем задумался, муж?

- Велено мне на небо подняться и получить дань от сыновей Звезды и Солнца. Как мне добраться до неба, как их разыскать?

- Не стоит так печалиться. Найдется какой-нибудь способ, - говорит жена и подает ему восьмидесятисаженную красную шелковую нить и свой клетчатый платок. - Кинешь вверх эту шелковую нить в восемьдесят саженей - она зацепится за небо. Ты и поднимешься по ней. Когда окажешься на небе, будет там дом с железной изгородью и серебряной дверью. Зайди туда. Живет там моя мать. Стало быть, явишься как зять. Зайдешь в дом, выберешь момент, достанешь этот клетчатый платок и покажешь - все исполнится. Мать знает, где живут сын Солнца и сын Звезды.

22 Встал парень на другое утро с восходом солнца, пошел во дворец к хану и попросил двух караульных. Взял двух караульных и отправился в путь. Долго шли они. Парень вытащил красную шелковую нить и кинул ее вверх. Как кинул - восьмидесятисаженная шелковая нить зацепилась за небесную дверь, и стал он карабкаться по ней вверх. Лишь к заходу солнца добрался до двери неба. Вошел - такая красота! Расстилается степь, покрытая разными цветами, виднеются красивые горы из белых-белых сверкающих камней. Небо светится нежными, разноцветными лучами. Было очень красиво!

23 Долго всем этим любовался парень, а потом глянул вниз и видит: один из караульных вцепился в шелковую нить и уже поднялся на три сажени вверх. Отвязал парень шелковую нить от ручки двери и резко дернул - караульный в тот же миг свалился вниз. Вытянул он шелковую нить и видит - оборвалась и стала она короче на три сажени. "Ай, беда-то какая, свалится он да помрет", - подумал парень и стал смотреть вниз. Упавший караульный лежал, лежал, потом встал и посмотрел вверх. "А, с ним ничего не случилось", - сказал парень и с шумом и грохотом крепко захлопнул небесную дверь.

24 Оттуда уходила вдаль еле заметная тропинка. Положил парень-сирота ту шелковую нить в карман и пошел по тропинке

Шел он, шел и видит: стоит дом с железной изгородью и железной дверью. Не зашел он туда, пошел дальше. Смотрит - впереди дом с железной изгородью и бело-серебряной дверью. Тихонечко толкнул он дверь и вошел. Перед ним светлый серебряный с позолотой дворец сияет, переливается, светится [радугой]. "Какие же прекрасные дома у небесных жителей!" - подумал парень и, чтобы исполнить задуманное, открыл следующую дверь и вошел.

25 Вошел, а там женщина, очень похожая на его жену, но постарше, плавно и мягко, словно птица бекас, расхаживала по дому. Когда парень вошел, она не обратила особого внимания на него, только мельком взглянула.

- Здравствуйте, - говорит парень. - Дайте немножко курунги выпить, с утра в рот ничего не брал.

26 Сняла женщина с золотой полки деревянное ведро с курунгой и швырнула к порогу. Сидит парень, пьет молча курунгу. Не обращает женщина на него внимания. Тогда парень вынул свой клетчатый шелковый платок и начал вытираться им. Как увидела этот платок женщина, изменилась сразу, стала очень ласковой и приветливой.

- Ай, да-а! Вот старая, из ума выжившая! - воскликнула она. - Мне и невдомек, что мой зять прибыл из Нижнего мира!

Отшвырнула она прочь курунгу, взяла парня-сироту под правую руку, повела за семь занавесей [15] и усадила за серебряный стол.

27 Арзу, хорзо она ему наливает, ставит перед ним много плодов и ягод. Так познакомились они, повели спокойный разговор. Обо всем случившемся в пути рассказывает ей парень. А та женщина расспрашивает о своей дочери. Потом парень поведал, зачем он сюда прибыл. Пробыл он у тещи два-три дня. Все это время теща, стоя на ногах, угощала зятя из Нижнего мира. Обо всем переговорили они. Через три дня парень стал собираться в дорогу.

Теща уговаривает его:

- Останься еще на одну ночь, отдохни.

- Идти мне нужно, - отвечает он.

28 Выспросил у тещи дорогу к сыну Звезды и отправился. Весь день он шел и только к вечеру добрался до сына Звезды. Живет сын Звезды тоже в красивом дворце. Заходит он во двор, а жена сына Звезды сметает сор с порога. Поздоровался парень. Только хотел он ступить на порог, как жена сына Звезды ударила его веником по голове. Притворился парень, будто плачет, вытащил клетчатый шелковый платок и стал вытирать глаза. Жена сына Звезды так и всполошилась:

- Ай, да что же я наделала? Зятя своего из Нижнего мира не узнала, - сказала она, кинула прочь веник и завела парня в дом.

29 Не успел парень опомниться, как очутился за белым серебряным столом. Очень обрадовалась жена сына Звезды, поставила на белый серебряный стол перед ним много разных угощений. Досыта наелся парень. Обо всем расспрашивает парня жена сына Звезды: о его делах да заботах, о том, как добирался он до них, как поживает ее подруга, ставшая женой парня На все вопросы он дал ясные ответы.

30 Прошел день, возвратился домой сын Звезды Перед его приходом жена сына Звезды говорит парню:

- Вот-вот придет сын Звезды, и ты можешь замерзнуть от холода. Залезай в жаркий погреб, - и насильно опустила его туда. В погребе жара стоит невыносимая.

Возвратился сын Звезды домой. Вышла навстречу жена и говорит:

- Скорее снимай с себя панцирь, а то заморозишь своего зятя, прибывшего из Нижнего мира.

С приходом сына Звезды наступил сильный холод: в погребе, где недавно стояла жара, стало очень холодно. Еле терпит парень.

31 Сын Звезды снял свой панцирь и спустился к нему. Парень еле-еле выдержал [такой холод]. Повел парня в дом, обогрел его, покурили, выпили архи. Долго разговаривали они. Парень снова рассказал о всем случившемся в пути, о том, зачем пришел к нему. Переночевал он одну ночь у сына Звезды и отправился дальше. "Останься еще на одну ночь", - просят сын Звезды и его жена. А парень все говорит, что пойдет. Выспросил у них дорогу и отправился дальше.

32 Идет он, идет и видит: два петуха дерутся. Один из них белый, другой - красный. Дерутся эти два петуха и говорят они парню:

- Вы к сыну Солнца держите путь, спросите у него, из-за чего так деремся?

- Спрошу, - сказал [парень] и зашагал дальше.

33 Идет он дальше и видит сидит женщина на рогах у коровы, стонет и плачет.

Когда подошел к ней парень, она спросила:

- Куда ты идешь?

Парень отвечает:

- Иду я к сыну Солнца

- Тогда спроси о моей судьбе. За что, за какие грехи я так наказана?

34 Идет он, идет. Вдруг видит лежит на земле женщина. В рот ей втекает вода, а вытекает с другой стороны и течет дальше маленьким ручейком. Сильно мучается она. Подошел к ней парень и спрашивает:

- Почему вы лежите так?

- Да сама ничего понять не могу, юноша. Вы идете к сыну Солнца? Когда встретитесь, спросите у него обо мне, - просит [женщина].

- Спрошу, - сказал он и дальше отправился в путь.

35 Долго шел [парень], еле добрался до сына Солнца. Заходит, а жена сына Солнца сметает сор с порога. Подошел к ней парень, поздоровался. Только хотел войти в дом, а она хвать его веником по макушке. Притворился парень, будто плачет, вынул тот платок и стал вытирать глаза. Увидела это женщина, воскликнула:

- Ай, зять наш пришел! - взяла под руку парня и повела в дом угощать. А потом говорит:

- Вот-вот явится мой муж. Скорее залезай в холодный погреб.

36 Вскоре пришел сын Солнца, и парню в холодном погребе стало так жарко, что с него пот градом покатился Едва терпит парень.

Жена сына Солнца говорит мужу:

- Скорее снимай свою одежду, а то спалишь своего зятя, прибывшего к нам из Нижнего мира. Скорее снимай панцирь, спускайся и выведи нашего зятя из погреба.

37 Быстро снял свой панцирь сын Солнца, пошел в погреб и вывел оттуда зятя. Угощают они его, беседуют с ним. Обо всем, что пережил, обо всем, что думал, рассказал им парень. Сказал и о цели своего прихода:

- Абахай-хан сказал, что вы, сын Солнца и сын Звезды, должны платить ему дань. Вот и пришел я к вам за данью

- Ах, бедняга Абахай-хан ищет средство погубить тебя. Хотел он уничтожить тебя холодом Звезды и жарой Солнца. Мы ничего не должны Абахай-хану, но отвезешь ему от нас дань, - говорит сын Солнца.

Потом спрашивает парня:

- Что же ты увидел и узнал в дороге?

38 - По дороге к вам я видел, как дрались два петуха, белый и красный. И велели они узнать, в чем причина их драки.

А когда я пошел дальше, встретилась мне женщина на рогах у коровы Стонала она и плакала. Когда я сказал, что направляюсь сюда, она попросила меня узнать, долго ли продлятся ее мучения.

Дальше пошел я. Вижу: лежит женщина на земле. В рот ей вода втекает и вытекает с другой стороны. И велела она расспросить о ее беде. Отчего же они терпят такие муки и беды? - спрашивает парень у сына Солнца.

39 Накормил сын Солнца своего зятя и оставил ночевать. На следующее утро говорит ему:

- Иду выполнять свою работу, греть свет-землю.

С этими словами он взял свою одежду. Сирота-парень просит его:

- Возьми меня с собой, хочу вселенную посмотреть.

- Нет, ты сгоришь от моей жары

- Ты дай мне свою одежду, хоть чуточку я посмотрю на вселенную. Не отказывай же мне, единственному зятю своему из Нижнего мира, - упрашивает парень.

40 - Ты же не сможешь удержать на своей голове мою шапку в сорок пудов, не подойдет тебе и мой панцирь, - отвечает [сын Солнца].

- Тебе ж известны восемь волшебств, вот и выполни мою просьбу, дай мне свою одежду.

После таких сильных упрашиваний сын Солнца произнес заклинание и отправил его.

- Садись на моего коня Алтан Шарга и отправляйся. Слушайся во всем его. Когда наступит день, обедай за моим серебряным столом на восьмидесяти восьми ножках, а с наступлением вечера возвращайся, - такой наказ дал.

41 Отправился парень в путь на его коне. Едет он и встречает одного старика - Бурхана, лежит тот и вниз [на землю] смотрит. Подъехал к нему.

- Старик, почему ты лежишь? - спрашивает.

- Там мои семь собак есть просят и смотрят на меня вверх. Вот лежу, высматриваю, ищу, на какую бы мне указать скотину.

- Ага, наконец-то я встретился с тобой! - сказал парень и слез с коня. - За какой мой грех ты отдал на съедение волкам коня, за которого я отрабатывал целый год? - сильно разгневался парень, наказал его крепко, сломал руку, ногу, выбил глаз.

- Будешь знать как указывать на моего коня, - сказал парень и ускакал дальше.

42 Едет, едет. Смотрит - другой старик лежит и смотрит вниз.

- Здравствуй, старик, - говорит. - Почему ты лежишь и смотришь вниз? Болит что-нибудь у тебя? - спрашивает он.

Поднялся старик и отвечает:

- Я никак не могу обратно собрать дождь и ливень, каменный град, которые я разбрызгал за четверо суток через небесные двери

- Вот где повстречал я тебя! - воскликнул парень. Слез с коня и отхлестал старика плеткой и тоже сломал ему руку, ногу, выбил глаз. Дальше поскакал, сказав:

- Вот тебе за то, что ты побил весь мой урожай.

43 Едет он, едет. Наступило время обедать. Сел он за серебряный стол на восьмидесяти восьми ножках, пинком сломал восемь ножек стола, стал есть да покуривать. Затем отправился дальше, а к вечеру хорошо добрался до дома. Когда вернулся, сын Солнца спрашивает:

- Хорошо ли ты съездил? Что видел? С кем встречался?

- Съездил удачно, ничего особенного не видел, ни с кем не встречался, - был ответ.

44 На другой день на рассвете парень стал собираться домой. Прощаясь с ним, сын Солнца дал ему золотую трость и сказал:

- Передай эту трость Абахай-хану. Возвращаясь домой, увидишь женщину, лежащую на земле. Молодая мать просила у нее молока для своего ребенка, она не дала ей, хотя и было у нее молоко. Вот за это она будет лежать так весь свой век. Второй женщине скажи: "Будешь так сидеть тысячи лет за то, что в прежнем рождении [16], не жалея, палкой-камнями била корову, которую доила". А когда подойдешь к дерущимся петухам, замахнись на них тростью. Затем отправляйся домой и будь счастлив, - так он благословил его.

45 Вышел парень от сына Солнца и отправился в путь. Он передал слова сына Солнца первой женщине, пошел дальше. Второй женщине тоже передал слова сына Солнца. Шел он, шел и дошел до дерущихся петухов. Замахнулся парень на них золотой тростью - петухи превратились в золото и серебро и рассыпались.

46 Пошел дальше. Добрался до сына Звезды, переночевал у него одну ночь, пришел к тёще, пробыл у нее трое суток. Потом отправился к небесной двери, чтобы спуститься вниз. Подошел, привязал ту шелковую нить к ручке небесной двери и стал спускаться вниз. Спускается парень, нить была короткой, на три сажени не достает до земли. Еле спрыгнул он оттуда и пошел к хану.

47 А хан в это время собирался отпраздновать свадьбу, решив, что парень-сирота давно погиб. Увидел хан парня живым - очень испугался и приказал солдатам:

- Хватайте его, убейте, уничтожьте! - и сам впереди всех подбежал к парню, чтоб зарубить его саблей. Тогда парень замахнулся на хана золотой тростью - хан упал замертво. Подбежали стражники - парень снова замахнулся тростью. Те тоже повалились замертво. Вышел парень на улицу, а там его окружила стража, опять замахнулся он золотой тростью - все пали замертво.

48 Потом [он] пришел к своей жене и спокойно отдыхал, когда рано утром чуть забрезжил рассвет, ни с того ни с сего послышались звуки буре и бэшхура. На дворе собралось много людей.

"Что здесь у меня происходит?" - [подумал] парень, взял свою золотую трость и вышел на улицу. А там бесчисленное множество народа. Играют они на буре и бэшхурах, и все до единого, подняв правую руку, просят его:

- Будьте нашим ханом!

49 И стал парень ханом вместо Абахай-хана, а дочь тэнгрия - ханшей. Большой праздник устроили. Девять дней и девять ночей пировали, веселились все. На десятые сутки разъехались. Весь народ, его подданные, разъехались по домам счастливые и довольные.

С тех пор парень стал жить со своей женой спокойно, родилось [у них] много детей, и жили [они] счастливо.

Поделиться —
На нашем сайте собрана большая коллекция сказок на разных языках.

Проект “Байкальские сказки” создан в 2015 году для детей и их родителей, которые любят и читают сказки!

При копировании материалов ссылка на источник обязательна.

Мобильная версия

Яндекс.Метрика